Robin Hood bortført til storbyen.
Justin Bieber skal main vel innta i små dosa? Han tenkte så hauet hoildt på å slå sprekka. På vei til grautbygda hadde han klart å rote sæ inn på feil buss. En skolebuss. Påkledd dein her gangen.
Ongan peisa på med en lydstyrke som bare onga kain. Justin Bieber herja med skoilten hannes og drefsa han ut av transen han hadde kveila sæ inn i.
» Dåkker sett no vel for faen ikkje i en buss uten bilbeilta?»
Ongan stivna i sjokk av at nån sa ifra. Lættere forkvæppa heiv dæm sæ over sæteryggan og glante bakover i bussen på leiting etter stemmen.
» Og se til hælsikke å få skrudd av det rabalderet der! Foreldran dåkkers skulle hatt bot for å gje dåkker sånne telefona. Katti skal dåkker av? Koffør tar dåkker ikkje skolebussen? »
Ongan veksla blikk, flirte i en samstemt plan og skreik i kor:
» VI E PÅ SKOLEBUSSEN.»
» Korr e du? peip en treåring som hang over ryggen på søster si.
» Det lure piskan toill æ også på,» kom det forsagt fra golver uinder det bakerste sætet i bussen.
Etter mange mil og ei ublid behaindling fra norske veia i vårløysninga, gleppa han på øyelokkan. Det va blitt stilt ruindt han. Han grynta fornøyd, tok et speinntak mot sætefestan og sovna igjen mens motorn ynka sæ videre.
På endestasjonen kjørte sjåføren bussen rett inn i garasjen og gikk med ei ytring på slæp etter sæ:
» Æ skal ringe mor di så kjæm ho å heinte dæ. »
» Veinte her,» stønna han og slapp ei gleppa lys inn i hauet.
Mor mi? rakk han å tenke før han slumra av igjen.
Han fikk et lite glimt inn i virkeligheta av at en jeintonge sto og sleit han i skanken.
» Du må våkne! Vi vil ikkje ha dæ på bussen i morra også. »
Jeinta røska av han skoen og dunka dein i sætet over hauet hannes.
» Hallo? Du må våkne. Sjåføren har ringt ho mamma. Ho kjøre dæ sikkert hjem. Kjæm du dæ ut der ifra? peip ho og kjeik uinder setet.
» Ka i svarten! Ka du gjør? Kler du av mæ? No må du ikkje gjøre så blir arrestert for å ha antasta en onge. »
Han kravla sæ frem og flekka skoen ifra ho.
» Gå vekk før purken kjæm,» fikk han kresta ut av sæ mens han knaut skoen på sæ.
Jeinta kjeik skuffa på han og luska sæ ut av bussen til mor si.
» Æ ville jo bare hjælpe dæ,» mumla ho sæ fremover i midtgangen av bussen.
Etter sju og en halv times leiting traff han på huset sitt og kom sæ i seng.
Langt inne i hauet registrerte han ei banking og hamring med to myindige damestæmma i bakgruinden. I halv ørska blei han enig med sæ sjøl om at det der va ikkje nåkka god drøm.
» Robin Hood! Lokk opp døra så vi slæpp å slå dein inn! »
Han skvatt ut av senga og så sæ panisk ruindt om i rommet.
» Ka? Hallo? E det nån her? »
» Ja det kain du skrive opp at det e, » kom det fra gangen.
» Du må låse opp døra! No! »
Han veilta sæ ruindt og fikk tak i brillan i spranget mot døra. Auan hannes sto koll åpen da han så ka som sto utafor døra. To myindige kvinnfolk i fuill mundur.
Han pensa blikket over politiuniforman og utbraut sjokkert:
» Æ har ikkje betalt for nåkka sånt som det her! »
De veksla blikk og glante ned på midten av oppsynet som sto i dørhållet.
I uindertrykte latterkrampa heiv dæm sæ over han og fikk drægd på han klærn med haindmakt og slæpt han med sæ ut i gangen.
» Du skal være med oss! Korr har du nøklan? »
» Æ må dusje og pusse teinnern først. »
» Dein tainnbørsten kain du glæmme, » sa dein finaste av dem og tok imot nøklan som han fiska ut av lomma.
Ubønnhørlig blei han slæpt ut og putta på plass bakerst i tjenestebilen. Sjøl begyinte han å bli usikker på ka han sku tru om dein beihaindlinga som han fikk. Men langt inne i hauet blei han bevisst på at opptrinnet dreide sæ om nåkka langt ainna einn et forveinta strippeshow. Han kremta kraftig i et forsøk på å rense stemmen.
» Går det bra baki der? » sa ho som ikkje kjørte doningen.
» Har du vært i militæret frøken? »
» Nei. Går det bra med dæ? » gjentok ho.
» Har du ikkje hørt om jødeutryddelsen? » fikk ho til svar mens han seig over på sia og sovna.
To daga etterpå blei han vekt av en pensjonert fangevoktar.
» Du må komme dæ opp av køya Robin! »
Han åpna auan uinder tvil og registrerte at han lå i ei køyesæng.
» Har du vækt han som ligg i overkøya? »
Nei, fikk han til svar.
» Koffer vække du mæ og ikkje ainna folk? »
» Fordi han e ikkje der. Kom dæ på opp så du rækk frokosten! »
» Korr e æ? »
» I fengsel. »
» Ka har æ gjort? »
Fangvoktern glante på han med et tvilsomt blikk uten å svare.
Han Robin baintes sæ ut av køya og inn i klærn og blei geleida inn i matsalen.
Fem par aua ruindt bordet granska ha inngåanes før de tok opp samtalen igjen.
Jaha, tenkte han Robin og så på dem etter tur. En russer, en polakk, en ester, atter en polakk og en russer.
» OFF! Omringa av innvandrera, » glapp det ut av han.
De stoppa å ete og glodde olmt på han. På en dialekt fra det nordligste fylket i laindet sporte han dem ka de hadde gjort for nåkka galt for å ha fortjent et opphoild i sånne omgivelsa. De kjeik på kværainner og fortsatte å ete uten å svare han. Igjen gjorde han et forsøk på å være vænnlig. Deinne gangen på engelsk.
» Jobbe dåkker her? »
De veksla blikk og diskuterte hissig sæ imeilla. Estern slo knytnæven i bordplata og brølte til polakken ved sia av sæ mens han peikte hissig på han Robin med dein andre hainda. Da faint han Robin det bæst i å holde kjeft.
Fem måna etterpå blei han vækt av dein samme voktarn som han ikkje hadde sett snurten av sia første gang han slo opp auan i de samme omgivelsan.
» Ooo! E det du? Jobbe du også her? »
» Nei! Kom dæ ut av køya. Du skal hjæm. »
» Har du vækt han over mæ? »
» Nei, og for siste gang; kom dæ i lørvan. Kvikt! »
» Kem som skal heinte mæ? »
» Det e ikkje våres problem længer. Vi vet at du har ei kjærring, men vi har gitt opp å finne ho. Så kom dæ på skankan og hut dæ ut her ifra. »
» Kjærring? » sa han og så forfjamsa på voktarn mens han granska hauet.
» Åja. Ho ja. Nei ho finn dåkker ikkje. Ho e uinder vitnebeskyttelse og e søkk borte. Einaste måten å finne ho på, e å kontakte pol-pått eiller ætterætninga. Men dåkker skal bare spare dåkker. Æ har prøvd sjøl. »
» Ætterætninga? » utbraut voktarn og glante sjokkert på oppkomlingen et øyeblikk før han la til flækkings ut av cella uten å lokke døra igjen etter sæ.
Han Robin kresta sæ inn i klærn sine mens auan satt fast på marsj støvlan til han i overkøya. De var dandert med krigskorset hele veien ruindt støvelskaftan. Det gikk et lys opp for han Robin. Ikkje rart at han får juling kvær dag, tenkte han og gikk bort og tok dem i nøyar øyesyn.
» Æ skal no spare han for dein daglige rutina,» mumla han mens han dro på sæ srøvlan. Men han fikk ikkje med sæ at det var feilt inn et gedigent hakekors uinder kvær skosåle. Og uten å ofre en tanke på ka slags trøbbel han no hadde vikla sæ inn i, tok han beinveien gjennom glemte døre og sto i friluft og pusta inn friheta før han fortsatte rett frem. Ved første veikryss døppan han peikefingern i kjæften og blauta dein godt før han stakk dein opp i tomme lufta og kjeinte på vindrætninga.
Bak han lå et het fengsel i opprør. Fangan vasa fritt omkring mens vokteran var travelt opptatt med å hægsle på døran igjen før hele hurven slapp ut i det fri. Fangan skrålte og flirte. Erta fangevokteran og hadde sin livs fest. Bare en satt igjen inne på cella si. Han gråt sine modige tåra over støvlan som ikkje var å oppdrive.
Voktarn som hadde glemt å stenge celledøra kom hastanes forbi og fikk øye på kadaveret som satt der og skreik.
» Sett du her og grin? »
» Nån har stjælt støvlan mine, » hulka fangen.
» Kain du ikkje bare skaffe dæ nye støvla? »
Fangen prøvde å svare, men det kom bare snørr, tåra og ulyda ut av han.
» Du skal no heiller være glad for at du har blitt kvitt de fareskiltan. Det e ikkje jo ikkje rart at du får juling kvær dag i dusjen. »
Han pausa og veinta på en reaksjon.
» Du e høgar og breiar einn flere støkka til sammen her inne, men du har jo ikkje vett til å ta igjen sjøl om de kaille dæ for nazist. E det ikkje bar å få sæ nye støvla? »
Fangen så opp på han og fikk lirka frem:
» Koffer kaille de mæ for nazist egentlig? »
» Å det spør du om? Du har krigskorset dandert over aille knokan og et gedigent hakekors tatovert over hele ryggtavla… »
» Ja. Og så? Æ e no ikkje nazist for det. Æ levde ikkje uinder krigen, » sa han og braut sammen med et vræl.
Voktarn trakk pusten og hoildt dein mens han himla med auan og faint det best i å gå før han sa det han tenkte.
Han Robin så på peikefingeren sin, kjeik ruindt sæ og kremta bestemt.
» Rett fram, » ga han sæ sjøl ordre om før han fortsatte over motorveia, ny gjødsla jorda, vassa gjennom nå overivrige bækka og blei stoppa av det store blanke.
» Ooo! En fjord. Fremad marsj! »
Copyright 20©13 mirapisani by the blogs nickowner. All rights are reserved
